ସବୁଜ କବିତା

ବଂଶୀ କାନ୍ଦିଗଲା ଦୂର ବିଲ ବନ ପଥେ

ସ୍ୱର ରହିଗଲା ଏ ମୋର ମରମଗତେ ।

ଦୂର ଅତୀତର ଶୁଭୁଥିଲା ଭାଷା

କି ଗହନ ବ୍ୟଥା ଦୁରନ୍ତ ଦୁରାଶା ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ସୁନ୍ଦରୀ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ମେଘର ରଥେ

ସଜଳ ନୟନେ ଚାହିଁଥିଲା ବନପଥେ ।

ପଉଷ ଶୀତର ନିବିଡ଼ ବେଦନା ପରେ

ନିମେଷ-ବସନ୍ତ ବହିଥିଲା କେବେ ଥରେ ।

କେବେ ଜୋଛନାର ସଲାଜ ପରଶେ

ପ୍ରାଣ ଉଠିଥିଲା ପୁଲକି ହରଷେ ।

କେବେ କେଉଁଦିନ ଗୋଧୂଳି ଆଲୋକ ପରେ

ହଳିଆର ଗୀତ ଭାସି ଆସିଥିଲା ଖରେ ।

କେବେ ନଦୀକୋଳେ କହି ତା ବ୍ୟଥିତ ବାଣୀ

ରକତ ଚମ୍ବନ ରଖିଥିଲା ସନ୍ଧ୍ୟାରାଣୀ ।

ଏକାକୀ ନାଉରୀ ସଙ୍ଗୀତ ଶୋକେ

ନାବ ବାହୁଥିଲା ଲୋହିତ ଆଲୋକେ ।

ଉପରେ ତାହାର ସନ୍ଧ୍ୟା ସରମଠାଣି

ତଳେ ଜଳରାଶି-ପୀଡ଼ିତ-ମରମବାଣୀ ।

ଫାଟି ପଡ଼ିଥିଲା ଗୋଲାପୀ ଅନ୍ତର କାର

ସେ ବ୍ୟଥା ପରଶେ ତ୍ରିଭୁବନ ନାରଖାର ।

ଲୋହିତ ସେ ବ୍ୟଥା ଭାସଇ ପବନେ

ଅରୁଣ ରାଗିଣୀ ଗଗନେ ଗଗନେ ।

ସେ ବ୍ୟଥା ଏ ପ୍ରାଣେ ଉଠାଇଛି ହାହାକାର

ସକଳ ଅଙ୍ଗେ ମୋ ରକତ ଚୁମ୍ବ ତାର ।

ଅନ୍ତରେ ରକତ ବାହାରେ ରକତରାଶି

ରକତର ଶିଶୁ କାହିଁଯିବି ମୁଁ ଗୋ ଭାସି ।

କି ବାରତା ଆସେ କାହିଁ ସେ ଉଚ୍ଚରେ

କ୍ଷୀଣତର ହୋଇ ମରମେ ସଞ୍ଚରେ ।

କି ପୁଲକ ବ୍ୟଥା ପରାଣେ ଲାଗେ ପରାସି

ରଙ୍ଗାଏ ମୋର ସଞ୍ଚିତ ବ୍ୟଥାରାଶି ।

ସେ କିବା ମୋହର ପ୍ରଥମ ଆଲୋକ କଥା

ଅନନ୍ତ ଯୁଗର ଆଦିମ ଏକ ବାରତା ।

ପ୍ରାଚୀନତମ ସେ ପ୍ରାଣର ପରାସ

ଅସୀମ କାଳର ଏକ ଇତିହାସ ।

ଅତୁଳ ଅତୁଳେ କାହିଁ ଲୁଚିଛି ସେ ବ୍ୟଥା

ସନ୍ଧ୍ୟା ଗଗନେ ଶୁଣିଲି ଆଜି ଯେ କଥା ।

ବିବାହ ଶଙ୍ଖ ଉଠୁ ଗୋ ମନ୍ଦେ ବାଜି

ପକ୍ୱ ଧାନର ବିପୁଳ ଗନ୍ଧେ

ସୋରିଷଫୁଲର ମାଦକ ଛନ୍ଦେ ।

ପୁରିଛି ଗଗନ ଥରିଛି ପବନ

ଭାସିଛି ଭୁବନ ଆଜି

ବିବାହ ଶଙ୍ଖ ଉଠୁ ଗୋ ମନ୍ଦେ ବାଜି ।

ବହୁ ଦିବସର ବିସ୍ମୃତ ମୋର

ବିବାହ ନବ ସ୍ୱପନ

ପଉଷ ବାଆରେ ପଠାଇଛି ତାର

ମଙ୍ଗଳ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ।

ଦୂର ଦିଗନ୍ତୁ କାନ୍ଦେ ମହୁରି

ବାଜି ଉଠେ ଢକା ବାଜି ଉଠେ ତୁରୀ ।

ଶୁଭ୍ର ତୁଷାର ଶ୍ୟାମଳ ଧରାରେ

କରେ ପଦ ଅରପଣ

ଆଣିଛି ସେ ମୋର ବିବାହର ନିମନ୍ତ୍ରଣ ।

ଆଣିଛି ସେ ମୋ ପ୍ରଭାତ କୁସୁମ

ବୃନ୍ତୁ ତୋଳି ତା କରେ

ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୀତିଟି ରକ୍ତିମ ତାର

ଫୁଟାଇ ସଜ ଅଧରେ ।

କା’ର ଦିନାନ୍ତେ ମିଶଇ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଅଞ୍ଚଳ

ତୁଷାରେ ତିନ୍ତଇ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କୁନ୍ତଳ

ମୋର- ଜୀର୍ଣ୍ଣ ବାସନା କରେ ଚଞ୍ଚଳ

ଛଳ ଛଳ ଲୋତକରେ

ଆଣିଛି ସେ ମୋର ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୀତଟି

ଫୁଟାଇ ସଜ ଅଧରେ ।

ବିବାହର ଦିନ ଯାଇ ନାହିଁ ମୋର

ସରି ନାହିଁ ଯଉବନ

ଚିକଣ ଅଳକା ରଖିଛି ସାଇତି

ନୀଳ-ନଦୀ-ଦରପଣ

ସିନ୍ଦୁର ବିନ୍ଦୁ ଲାଖିଛି ଗୋଲାପେ

ନୟନର ପତା କଳାପିକଳାପେ

କଜ୍ଜ୍ୱଳରେଖା ଦିଗ୍‌ବଳୟେ ସେ

ନିଭିନାହିଁ ଏତେକ୍ଷଣ

ବିବାହର ତିଥି ବଳି ନାହିଁ ମୋର

ସରି ନାହିଁ ଯଉବନ ।

ନିଶୀଥ ନିଜନେ ନୂପୁର ନିକ୍ୱଣ

ରହିଛି ଝିଲ୍ଲୀନାଦେ

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ ଜଳଦ ସହିତ

ଚିକୁର ତାହାର ହୁଏ ଲୀଳାୟିତ

ଗନ୍ଧି ତାହାର କରଇ ମୋହିତ ।

ମଳୟର ପରମାଦେ

ନିଶୀଥ ନିଜନେ ନୂପୁର ନିକ୍ୱଣ

ରହିଛି ଝିଲ୍ଲୀନାଦେ ।

ବଧୂ ଆମେ ମୋର ଧୀର ସୁଲଳିତ

ତୃତୀୟା ଜୋଛନା ସମ

ବଢ଼ାଏ ମୋ କରେ କମ୍ପିତ କର

ସୁକୁମାର ଅନୁପମ

ଲାଜଲାଜ ଗଣ୍ଡେ ନ କହଇ କଥା

ଭାଦର ବଉଦେ ଲୁଚାଏ ତା ମଥା

କି ନିବିଡ଼ ବ୍ୟଥା ଲାଗେ ଏ ପୀରତି-

ପୀଡ଼ିତ ମରମେ ମମ

ବଧୁ ଆସେ ମୋର ଧୀର ସୁଲଳିତ

ତୃତୀୟା ଜୋଛନା ସମ !

ଧ୍ରୁବତାରା ସମ ସେ ମୋରେ ସୁଦୂରୁ

ଚାହିଁ ରହେ ନିତି ନିତି

ବସନ୍ତର ଫୁଲ କାନନୁ ତାହାର

ବହି ଆସେ ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି

ସ୍ନିଗ୍ଧ ସୁନୀଳ ମୁକ୍ତ କବରୀ

ରହେ ଚିରକାଳ ଗଗନ ଆବୋରି

ଗତିରେ, ତାହାର ବାଜି ଉଠେ ଧୀରେ

ମୁଗ୍ଧ ବେହାଗ ଗୀତି

ଧ୍ରୁବତାରା ସମ ସେ ମୋରେ ସୁଦୂରୁ

ଚାହିଁ ରହେ ନିତି ନିତି ।

ସେ ପ୍ରେୟସୀ ମୋର ଚିରଯୌବନ

ନବୀନ ସେ ଚିରନ୍ତନ

ସ୍ୱଦେଶେ ବିଦେଶେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ ଆସେ

ତା’ରି ଶୁଭ ନିମନ୍ତ୍ରଣ

ପକ୍ୱ କେଶେ ମୋ’ କରେ ସେ ସରାଗ

ଗଳିତ ଅଙ୍ଗେ ବୋଲଇ ପରାଗ

ଦଶନବିହୀନ ବଦନେ ମୋହର

ଲେଖଇ ମଧୁ ଚୁମ୍ବନ

ସେ ପ୍ରେୟସୀ ମୋର ଚିରଯୌବନ

ନବୀନ ସେ ଚିରନ୍ତନ ।

କୈଶୋରେ ମୋର ସ୍ୱପନର ସାଥୀ

ପ୍ରୌଢ଼େ ହୃଦୟ ରାଣୀ

ଜରା ଅଙ୍ଗେ ମୋର ଢାଳିବ ନବୀନ

କ୍ଳାନ୍ତିହରା ତା ବାଣୀ ।

ମରଣ ଅଙ୍କେ ତେଜି ଭୟ ଲଜ୍ଜା

ପାତିବ ସେ ମୋର ଚିର ମଧୁଶଯ୍ୟା

ଜଡ଼ ଅନ୍ଧାର କ୍ରକ୍ଷେ ଜାଳିବ

ପୀରତି ପ୍ରଦୀପ ଆଣି

କୈଶୋର ମୋର ସ୍ୱପନର ସାଥୀ

ପ୍ରୌଢ଼େ ହୃଦୟ ରାଣୀ ।

ସେହି ମଧୁଶେଯୁ ମୋରେ ଜଗାଇବ ସେ ତ

ଲାଗିଲେ ପ୍ରାତ ପବନ

ନବୀନ ସେ ମୋର ଦରୋଟି ସେ ମୋର

ସାଥୀ ମୋର ଚିରନ୍ତନ

ଜୀବନେ ଜୀବନେ ଚିର ସହଚର

ସଜାଇବ ଚିର ବିବାହ ବାସର

ବଳି ନାହିଁ ମୋର ବିବାହର ତିଥି

ସରି ନାହିଁ ଯଉବନ

ମଧୁଶେଯୁ ମୋରେ ଜଗାଇବ ସେ ତ

ଲାଗିଲେ ପ୍ରାତ ପବନ ।

ପ୍ରଭାତ ଗୀତର ଗୌରବ ମୋର

ସନ୍ଧ୍ୟା ଦୀପର ସୌରଭ

ଭୁବନେ ଭୁବନେ ଦେଖିଲି

ମୁଁ ଆଜି ଜୀବନରେ ନବ ବୈଭବ ।

ସବୁ ସମ୍ପଦେ ଦୀନତା ସେ ମୋର

ସକଳ ସୁଖର ବେଦନା

ସବୁ ସମ୍ଭୋଗ ଅନୁରାଗ ପଥେ

ଚିର ବଇରାଗୀ ସାଧନା ।

ସକଳ ଭାଷାର ଅତୀତ ସେ ମୋର

ସକଳ ଭାବର ଅଭାବ

ସକଳ ପଥର ଅପଥ ଚିର ସେ

ସକଳ ଲାଭର ଅଲାଭ ।

ଜୀବନେ ଲଭିନି ଯେତେ ପରସାଦ

ହଜିଗଲା ଯେତେ ଧନ ଗୋ

ଯେତେ କ୍ଷତି ଯେତେ ଅଭାବରେ ଆଜି

ଶୂନ୍ୟ ହୃଦୟାସନ ଗୋ ।

ଅନୁପସ୍ଥିତ ସନ୍ତାନ ଲାଗି

କ୍ଷରେ ଯଥା ମାତା କ୍ଷୀର ଗୋ

ମୋ ଅତୀତ ଅନାଗତ ପାଇଁ ତଥା

ଉଛୁଳଇ ପ୍ରେମନୀର ଗୋ ।

ଶତ ସାର୍ଥକ ଜୀବନେ ସେ ମୋର

ବ୍ୟର୍ଥ ସତତ ବିକଳ

ସବୁ ହରଷର ରକ୍ତ ବେଦନା

କାରୁଣ୍ୟେ ଚିର ସଜଳ ।

ସବୁ ହାସ୍ୟର ମଳିନ ଶିରୀ ମୋ

ସବୁ ଚଞ୍ଚଳେ ସ୍ଥିର ଗୋ

ସବୁ ତାରାଗଣେ ଧ୍ରୁବ ତାରା ସେ ମୋ

ହସେ କ୍ଷୀଣହାସ ଚିର ଗୋ ।

ସବୁ ଶୃଙ୍ଖଳ ଛିନ୍ନ କରଇ

ବିଶୃଙ୍ଖଳ ତା ଖ୍ୟାତି ଗୋ

ସବୁ ନିୟମର ଅନିୟମ ସେ ଯେ

ସବୁ ଜାତିର ଅଜାତି ଗୋ ।

ଚିହ୍ନା ସବୁରେ ଅପରିଚିତ ସେ

ବାଧା ମୋର ସବୁ ବନ୍ଧନେ

ଅତି ପ୍ରିୟତମ ନିଆଶା ମୋର ସେ

ଆଶାର ସ୍ୱରଗ ନନ୍ଦନେ ।

ପରାଣର ପ୍ରେମ ଝରେ ତାହା ଲାଗି

ନ ହେଲା ନ ହେବ ଯାହା ଗୋ

ଅଛି ରେ ଯେ ପ୍ରୀତି ନାହିଁ ରେ ତାଠାରୁ

ନୁହଇ ତ ଊଣା ଆହା ଗୋ ।

ସକଳ ଋତୁର ଅଋତୁ ସେ ମୋର

ସବୁ ରଙ୍ଗର ବେରଙ୍ଗ

ସବୁ ସାଗରର ଜଳହୀନ ମରୁ

ସବୁ ଚହଳେ ନିସଙ୍ଗ ।

ସକଳ ରାବର ନୀରବ ମୋର ସେ

ସକଳ ବାକ୍ୟେ ଅବାକ

ସକଳ ସ୍ୱରର ବେସୁର ମୋର ଗୋ

ସକଳ ଆମୋଦେ ବିପାକ ।

ସକଳ ରୂପର ଅରୂପ ସେ ମୋର

ସକଳ ଶୋଭାର ଅଶୋଭା

ସବୁ ନୟନର ଅନ୍ଧୁଣୀ ମୋର

ସକଳ ଲୋଭର ଅଲୋଭା ।

ସବୁ ମିଳନର ବିରହ ସେ ମୋର

ସବୁ ଆଲୋକରେ ଅନ୍ଧାର

ଫୁଲ୍ଲ ଚାମେଲୀ କୁସୁମରାଶିରେ

ବ୍ୟଥିତ ରକ୍ତ ମନ୍ଦାର ।

ସର୍ବ ଜ୍ଞାନର ଅଜଣା ଚିର ସେ

ସକଳ କଥାର ମୂକ ଗୋ

ସକଳ ବୋଧର ନିର୍ବୋଧ ଚିର

ସରବ ସୁଖର ଦୁଃଖ ଗୋ ।

ସବୁ ଜାଗରଣେ ସ୍ୱପନ ମୋର ସେ

ସବୁ ସତ୍ୟର କଳ୍ପନା

ସବୁ ସିକତାରେ ରେଣୁ କଣାଟି ମୋ

ସବୁ ଅଧିକରେ ଅଳ୍ପନା ?

ସବୁ କରମରେ ଅକର୍ମା ମୋଚ

ପଣ୍ଡିତଗଣେ ମୂର୍ଖ

ସବୁ ଧରମର ବିଧର୍ମୀ ସେ ଯେ

ସବୁ କୋମଳରେ ରୁକ୍ଷ ।

ତାହାପାଇଁ ଆଜି ପ୍ରେମଧାରା ବହେ ଅନ୍ତରେ

ତାହାରି ପରଶ ପ୍ରତି ଅବୟବେ ସଞ୍ଚରେ ।

ସବୁ ପରକାଶେ ଅପ୍ରକାଶ ସେ

ସବୁ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଗୁପ୍ତ

ଲବ୍ଧ ଧନର ଚିରହୃଦ ମୋର

ସକଳ ସ୍ଥିତର ଲୁପ୍ତ ।

ସକଳ ଧରାର କେନ୍ଦ୍ର ସେ ମୋର

ସକଳ ଆକାଶ ରବି ଗୋ,

ସକଳ ଗୀତର ଅନ୍ତରାଳେ ମୋ

ମୌନ ଉଦାସ କବି ଗୋ ।

ନୀରବ ତା ଗୀତ ନୀରବ ତା ବାଣୀ

ଅସୀମ ନୀରବ କୋଣେ ଗୋ

ଅନ୍ତବିହୀନ କି ନୀରବ ଗାନେ

ମିଶିଛି ମୁଗ୍ଧପଣେ ଗୋ ।

ସବୁ ଅମୃତେ ମୃତ୍ୟୁ ମୋର ସେ

ସବୁ ଅସୀମର ସୀମା ଗୋ

ସଂସାରେ ମୋର ଅସାରଟି ଯେହୁ

ଗାଉଛି ତାର ମହିମା ଗୋ ।

ହୃତ ଆହତ ବ୍ୟର୍ଥ ବ୍ୟଥିତ

ସବୁ ଶୂନ୍ୟ ତାପାଇଁ ଗୋ

କରୁଣ ମ୍ଳାନିମା ଅନ୍ତରେ ଯେତେ

ପଡ଼େ ଅନ୍ଧାର ଛାଇ ଗୋ ।

ନ ମାନେ ମୁଁ ଯହିଁ ସ୍ଥିତି ନିୟମ ଏ ବିଶ୍ୱର

ନାସ୍ତିକ ଯହିଁ ନ ମାନେ ସ୍ରଷ୍ଟା ଈଶ୍ୱର

ଉଛୁଳର ପ୍ରେମ ଚଳଇ ମୁଁ ଯହିଁ

କେବଳହିଁ ଶତ ଶୂନ୍ୟତା ବହି

ହାହାକାର ଯହିଁ ସମ୍ବଳ ଖାଲି ନିଃସ୍ୱର ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସେ ପଡ଼ି

ଦୂର ଗ୍ରାମୁ ବହି ଆସେ ପକ୍ଷିର କାକଳି

ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରି ପକ୍ୱ ଧାନ୍ୟ କ୍ଷେତ ପରେ

ପଉଷ ଶୀତ ତୁଷାର ଝରେ ।

ବିୃଜନ ପଥଟି ମୋର ମିଶିଅଛି ଦିଗନ୍ତ ଅନ୍ଧାରେ

ଆଜି ଏହି ଉଦାସ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ।

ଅସ୍ତଗାମୀ ରବିସମ ନିବିଡ଼ ଏ ଅନ୍ଧାର ମୁଖରେ

ଚାଲିଛି ମୁଁ ଗୋଧୂଳିର ଶୀର୍ଣ୍ଣ କ୍ଳାନ୍ତ କ୍ଷୀଣମୟୁଖରେ

ଶୀକର ପବନ ମୋର ଲାଗେ ଗଣ୍ଡେ, ଲାଗେ ଭାଲଦେଶେ

ଚାଲିଛି ମୁଁ ଆଜି ନିରୁଦ୍ଦେଶେ ।

ଦୁଇ ପାରୁଶରେ ମୋର ପକ୍ୱଶାଳୀ ପଡ଼ିଅଛି ନଇଁ ରହି ରହି

ଅଦୂର ସେ ନଦୀକୋଳୁ ଆସେ କି ବାରତା

ବିଶ୍ୱର ସେ ଚିରନ୍ତନ କି ନିଗୂଢ଼ ବ୍ୟଥା ।

ଦିବସ ନିଶାର ଏହି ବିବାହ ସମ୍ଭୋଗେ

ଆଲୋକର ଅଙ୍ଗେ

ସନ୍ଧ୍ୟା ସହଚାରୀ କିବା ଲେଖଇ ଅଳତା

ପକ୍ଷିକଣ୍ଠୁ ମୁଖରଇ କି ମଙ୍ଗଳ କଥା !

ହଳିଆ ଫେରଇ ଘରେ ଶୁଭେ ତାର ଗାନ,

ପ୍ରେୟସୀ ସଜାଡ଼ି ବସିଥିବ ଜଳପାନ ।

ପୁତ୍ର କନ୍ୟା ତାର

ଫେରିବା ପଥକୁ ଚାହିଁ ଜଗିଥିବେ ଦ୍ୱାର ।

କାକ ଚଳେ ନୀଡ଼େ

ଯାପିବ ରଜନୀ ତାର ପୀରତି ନିବିଡ଼େ ।

ନିଶାର ମଙ୍ଗଳ ଗାଇ ଶୁକ

ରହିଲାଣି ନୀଡ଼େ ଶାନ୍ତ ମୂକ ।

ଭରା କଳସୀ କାଖରେ ଉଭା ଯଉବନେ

ବାହୁଡ଼ିଛି ବାସେ ଆନ ମନେ

କୃଷକର ରୂପସୀ ଲଳନା

ନେତ୍ରେ ରଞ୍ଜି ଗୋଧୂଳି ସ୍ୱପନକଳପନା

କଳସୀ-ଉଛୁଳା ଜଳଛିଟକାର ସଙ୍ଗେ

ଯୌବନ-ଉଛୁଳା ତାର ଗୁରୁ ପଦଚିହ୍ନ ଲେଖି

ଯାଇଛି ସେ ରଙ୍ଗେ ।

ସବୁ ଜୀବଗ୍ରାମ

ପଥ ଛାଡ଼ି ଗୃହେ ଏବେ ଲୋଡ଼ଇ ବିଶ୍ରାମ

ମୋର ଏକା ନ ହେଲା ବାହୁଡ଼ା

ଘର ଛାଡ଼ି ହୋଇଛି ମୁଁ ଏଥି ପଥହୁଡ଼ା ।

ନଦୀତୀରେ ବସି କିପାଁ ଚକୋରଦମ୍ପତି

ଉଦାସେ ଭାଳେ ଅଚିରେ ହରାଇବ କି ସୁଖ ସମ୍ପତ୍ତି

ଦୁଇପକ୍ଷୀ ଏକମନେ ଚାହିଁନ୍ତି ସେ ନଦୀ

ଆର ପାରେ ।

କବିର କରୁଣ ଛନ୍ଦ ସମ

ବିକଳ ନୟନେ ପୁଣି ନିରେଖନ୍ତି ପଛିମ ମିହିରେ

ଘୋଟି ଆସେ ଧୀରେ ଧୀରେ ତମ ମାଗେ କି ମିନତି

ବିଳମ୍ବ କରିବାଲାଗି ଦ୍ରୁତ ଅସ୍ତଗତି ?

ଦିଗ୍‌ବଳୟେ ଝୁଲିପଡ଼େ ରବି

ରକତ ଅନ୍ତର କାର ଦିଶେ ଦିଶେ ଢ଼ଳିଯାଏ ଦ୍ରବି !

ଦୁହେଁ ଦୁଇ ଦିଗେ ଚାହିଁ ରହନ୍ତି ଉଷତ

ଆସିବ ବିୟୋଗ, ନିଶା ହେଲାଣି ଆଗତ ।

ଏ ପାରେ ରହିବ ଏକ, ଆନ ଆର ପାରେ

ଚଳିବ ବିରହ ବ୍ୟାଥାଭାବେ !

ଶକତି ନାହିଁ କାହାର ବିଧିର ନିୟୋଗ

ନିଶାଗମେ ଘଟିବ ସେ ଦୁହିଁଙ୍କ ବିୟୋଗ ।

ସେ ଲାଗି କି ପଡ଼ିଛି ଭାଳେଣି

କିଏ ଆରପାର ଲାଗି ଆଗ ହୋଇ ମାଗିବ ମେଲାଣି ?

ବୁଡ଼ିଯାଏ ବେଳ

ଦୁହେଁ ଦୁଇ ମୁଖ ପ୍ରତି ଚାହାନ୍ତି କେବଳ ।

ଭରସି ନ ପାରେ କେହି

ଯିବ ଉଡ଼ି ଆର ପାରେ ନିଶାର ବିଦାୟ ମାଗିନେଇ ।

କିପାଁ କରୁଣ ଚାହାଣୀ, କାହିଁପାଇଁ ଏ ଗଭୀର ଖେଦ

ନିଶାର ବିଚ୍ଛେଦ !

ସାମାନ୍ୟ ଏ ବ୍ୟବଧାନ ନ ହୁଏ କି ସହି

ଏ ମରତ ପରବାସେ ରହି !

ନାହିଁ, ନାହିଁ, ନୁହେ ସହି ବ୍ୟଥିତ ସେ କାତର ମିନତି

ନାହିଁ ତ ଶକତି ।

ଧରାର ପରାଣୀ ଅଙ୍ଗେ, ସହିବାକୁ ସେ କରୁଣ ଦୃଷ୍ଟି

ନିମିଷେ ଯେ ତରଳାଏ କଠୋର କଠିନ ଶିଳାସୃଷ୍ଟି !

ଷତ ଯୁଦ୍ଧେ ଉଦ୍ଧତ ଯେ ବୃଷ୍ଟି ବିନ୍ଦୁସମ

କେତେ ସେ ଜୀବନ ଅନୁପମ

କରେ ଘେନି, ଭୂତଳେ ଯେ ଗଡ଼ାଇଛି ନର ମୁଣ୍ଡମାଳ

ଲୌହର କପାଟ ସମ ଅଭେଦ୍ୟ ସେ ହୃଦୟ ଯାହାର

ଏହି ଦୃଷ୍ଟି ତଳେ ସେ ତ ପଡ଼ିଛି ତରଳି

ତୁଟିଅଛି ହୃଦୟର ସୁକଠିନ ଲୁହାର ଶିକଳି ।

କୋମଳ କାକୁତିଭରା ଏ ଦୃଷ୍ଟି ଦୟିନି

ବହାଇଛି କରୁଣାର ଶତ ସ୍ରୋତସ୍ୱିନୀ

କ୍ଷୁଦ୍ର ଆଖି ଦିଓଟିର ସେ ଯେ ମୂକ ଭାଷା

ଜଗାଇଛି ଜଳେସ୍ଥଳେ ଏ ଭୂବନେ ଅନନ୍ତ ପିପାସା ।

ଗାଏ ତାର ଯଶ କବି, ସେ ତ ନିତ୍ୟ ମୁକ୍ତିର ବନ୍ଧନ

ମିଳନେ ମୁକତି ତହିଁ ପରମ ସାଧନ

ଏ ଯେ ଚକ୍ରବାକର ଦମ୍ପତି

ନାହିଁ ତହିଁ ସ୍ୱାର୍ଥ ଆଶା ଦୁଇ ଲୋଡ଼େ ଦୁଇର ମୁକତି ।

ଯୁଗଳ ପ୍ରୟାଣେ

ମୁକତିର ଗତି ଏକ ଅପରକୁ ଜାଣେ

ଏକ ବିନେ ଆନର ମୁକତି ! ସେ ଯେ ମହା ଅସମ୍ଭବ

ଅକ୍ଳାନ୍ତ ସେ ମିଳନବିଭବ ।

ଚିର ଆକାଂକ୍ଷାର ଧନ

ଏକ ଯେ ପରର ତହିଁ ମୁକତି ସାଧନ !

ବିରହେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହୁଏ ମିଳନ ସମ୍ଭୋଗ

ନ ମାନେ ପ୍ରେମିକ ଏହା ଲୋଡ଼ଇ ଯେ ଚିରନ୍ତନ ଯୋଗ ।

ଦୁଇ ମିଶି ଏକ ହେବାପାଇଁ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପ୍ରେମର

ଏ ମହାପରିଣତି ସେ ଯେ ଯାଆନ୍ତି ଜଗାଇ

ବିରହର ବିଳାପେ ମୁଖର

ଭୁବନ ଗଗନ ସେ ଗୋ କରିଯାନ୍ତି ଅବଶ କାତର ।